Artıq hündürlükdən qorxmuram...

Artıq hündürlükdən qorxmuram...

Nədənsə uşaqlıqdan hündürlükdən qorxardım. Sanki aşağı düşəcəm kimi hiss edərdim özümü. Ayaqlarım titrəyərdi. İndi də hündürlükdən aşağı baxıram. Səhv etmirəmsə Tamar körpüsü adlanır üzərində dayandığım bu körpü,amma qorxmuram. Birbaşa baxanda gözəllik göz oxşayır. Aşağı baxanda dəli Kür axır. Suyu yaman bulanlıqdı. Bəlkə dəlisovluğu tutub?! Amma yox sakit görsənir. Qoca bir balıqçı tilov atıb səbirsizliklə gözləyir. Bax, gözləri parıldadı deyəsən tilova balıq düşüb. Tez-tez tilovu çəkir. Təəssüf balıq deyilmiş. Birdə tilov atır. Buna mücadilə etmək deyirlər. O, tilovla mən həyatla mücadilə edirəm...

Tamar körpüsü yaxınlığındakı park. Heç bilmirəm bu park necə adlanır. Bir quş elə qəşəng oxuyur ki...Çox məlahətli səsi var. İnsana yorğunluğunu unutdurur. Sanki insanlara yaxşılıq edir və bundan zövq almış kimi oxuyur deyərdim. Bu səsin təsirində ətrafdakı izdihamı unudursan!

Həmişə rahat bir yerdə oturub yazı yazanda kimsə məni fikirlərimdən ayırır. Keçən dəfə bir xanım pul istəmişdi. Bu dəfə isə gənc bir oğlan məndən hansısa küçəni soruşdu. İnsana xoşbəxt olmaq üçün çox cüzi bir şey lazımdır, rahat yaşamaq! Tiflis ümumiyyətlə insanı dinləyən, rahatladan şəhərdir. Qarşımdakı skamyada cütlük oturub. Qıvırcıq saçlı xanım və kepkalı oğlan. Şirin-şirin söhbətləşirlər. Bizimkilərdə nə azdı bir-birini dinləyən...

Qorxu maraqlı və lazımlı hissdir. Amma mücadilə edirsənsə qorxmaman gərək. Mücadilədən qorxmuramsa demək ,Tamar körpüsünün hündürlüyündən də ona görə qorxmurramış. Sanki körpü belə üzərindən keçən insanları tanıyırmış...

P.S.

Eh, zaman öz işini görür. Xoş avazlı quşdan ayrılmaq məcburiyyətindəyəm. Çünki hazırlnmasını gözlədiyim eynəyimi götürməliyəm...